Szkoła w Sowinie z patronem

Szkoła Podstawowa w Sowinie Błotnej będzie nosiła imię rotmistrza Witolda Pileckiego. Z inicjatywą tego patrona wyszli uczniowie, ich rodzice i nauczyciele. Decyzję poparła Rada Miejska w Pleszewie na marcowej sesji.

Licząca ponad 200 lat szkoła w Sowinie Błotnej przez cały swój okres istnienia pozostawała szkołą ,,bezimienną”. W ubiegłym roku szkolnym podjęto działania zmierzające do nadania szkole imienia. W wyniku głosowania, w którym udział wzięli uczniowie, rodzice, nauczyciele i pracownicy szkoły wybrano postać rotmistrza Witolda Pileckiego – żołnierza Kawalerii Wojska Polskiego, więźnia i organizatora ruchu oporu w Auschwitz.

Decyzję społeczności szkolnej poparli radni w formie uchwały na marcowej sesji Rady Miejskiej.  –  Nadanie imienia szkole pozwoli na realizację wielu zadań wychowawczych oraz będzie pomocą w kształceniu u naszych uczniów przywiązania do swojej szkoły i promowania jej pozytywnego wizerunku w środowisku lokalnym – uzasadniał wybór Maciej Grzesiński, Dyrektor szkoły w Sowinie Błotnej. – W trudnych czasach narastającej przemocy i demoralizacji życia publicznego jest to istotny aspekt w wychowaniu współczesnego młodego pokolenia. Niezbędne jest więc przybliżanie osobowości, która własnym przykładem dostarczyła wzorów do naśladowania i stanowi życiowy drogowskaz. Postać rotmistrza Pileckiego jest najdoskonalszym autorytetem dla młodego pokolenia, a jego odwaga, brawura, odpowiedzialność i patriotyzm to cechy, które każda szkoła powinna mieć wpisane w swój program wychowawczy – przekonywał radnych dyrektor. Główne uroczystości nadania imienia odbędą się w szkole 1 września tego roku podczas rozpoczęcia nowego roku szkolnego.

Rotmistrz Witold Pilecki

Należy do najbardziej świetlanych postaci w historii Polski. W 1978 roku, w książce „Sześć twarzy odwagi”, („Six Faces of Courage”), historyk brytyjski, prof.  Michael Foot zaliczył Witolda Pileckiego do sześciu najodważniejszych ludzi podczas II wojny światowej.
Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu w rodzinie polskich patriotów, zesłanych za udział w Powstaniu Styczniowym na Syberię, dopiero w 1910 roku wrócił z matką i rodzeństwem na Litwę. Swoją służbę Ojczyźnie rozpoczął na przełomie 1918/1919 roku jako ochotnik w oddziałach samoobrony Wilna. W lipcu 1920 r. ponownie wstąpił w szeregi wojska polskiego biorąc udział w wojnie z bolszewikami, za co został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
W okresie międzywojennym przez wiele lat pracował w harcerstwie oraz nowatorsko gospodarzył w rodzinnym majątku w Sukurczach. Organizował pomoc społeczną, kółka rolnicze i kursy przysposobienia wojskowego. Założył rodzinę. Rozwijał zdolności artystyczne: rysował, malował, pisał wiersze.
Sielankę życia rodzinnego przerwało zbliżające się zagrożenie niemieckie. Zmobilizowany 26 sierpnia 1939 roku, walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii „Prusy”. Po rozbiciu Armii „Prusy” nie złożył broni i wraz z innymi ułanami prowadził walkę partyzancką aż do 17 października 1939 roku.
Swoją działalność w konspiracji, rozpoczął 9 listopada 1939 r. będąc jednym z założycieli powołanej Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem majora Jana Włodarkiewicza. W 1940 r. rotmistrz Pilecki przedstawił dowództwu organizacji propozycję dobrowolnego pójścia do obozu koncentracyjnego Auschwitz, w celu było zebranie informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania i zorganizowania tam ruchu oporu. Po akceptacji dowództwa w dniu 19 września 1940 r. zatrzymany został w Warszawie podczas jednej z ulicznych łapanek.  Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 roku jako Tomasz Serafiński (więzień nr 4859). W obozie Witold Pilecki zorganizował siatkę konspiracyjną nazwaną ZOW (Związek Organizacji Wojskowej). Na skutek zagrożenia dekonspiracją, po 947 dniach przebywania w obozie, Pilecki podjął decyzję o ucieczce, którą udało mu się szczęśliwie przeprowadzić w nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku. Po dotarciu do Warszawy napisał słynny już dziś raport tzw. „Raport Witolda” w którym przedstawił sytuację w Auschwitz.
23 lutego 1944 r. Witolda Pileckiego awansowano na rotmistrza ze starszeństwem od listopada 1943. W latach 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu Komendy Głównej AK (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej „Kameleon”- „Jeż”). Wiosną 1944 roku płk Aleksander Emil Fieldorf (ps. „Nil”) wyznaczył Pileckiego na jednego z organizatorów nowej organizacji pod nazwą „NIE” (Niepodległość), która miała zastąpić Armię Krajową i działać po zakończeniu okupacji niemieckiej.
Wbrew wytycznym dowództwa „NIE” wziął udział w Powstaniu Warszawskim, początkowo jako zwykły szeregowy w kompanii „Warszawianka”, później jako  dowódca 2 kompanii 1 batalionu zgrupowania Chrobry II. Walczył m.in. na terenie Woli, gdzie broniona przez jego kompanię reduta powstańcza, nigdy nie została zdobyta przez Niemców, nazwana została „Redutą Witolda”.
Po upadku powstania trafił do niewoli niemieckiej więziony był w stalagu 344 Lamsdorf (pol. Łambinowice), a później oflagu VII A w Murnau. Po wyzwoleniu wstąpił w szeregi II Korpusu Polskiego we Włoszech. W październiku 1945, na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa powrócił do Polski, by odtworzyć rozbite po działaniach wojennych struktury wywiadowcze. 8 maja 1947 r., został aresztowany i osadzony w areszcie śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Poddano go okrutnemu śledztwu, które najlepiej obrazują słowa samego rotmistrza wypowiedziane do żony: „Ja już żyć nie mogę. Bo Oświęcim to była igraszka”. Pomimo tortur do końca zachował bohatersko – żołnierską postawę, pozostając wiernym dewizie: „Bóg, Honor, Ojczyzna”.
15 maja 1948 roku rotmistrz Witold Pilecki został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 25 maja 1948 roku. Jego miejsce pochówku do dziś pozostaje nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w tzw. kwaterze „Ł”.
Do roku 1989 wszelkie informacje o dokonaniach i losie Witolda Pileckiego podlegały w PRL ścisłej cenzurze.
W 1990 roku nastąpiło unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego. W 1995 roku Witold Pilecki został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, 30 lipca 2006 roku Prezydent Lech Kaczyński przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie Order Orła Białego. 7 maja 2008 r. Senat Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego.