Były dowódca pleszewskiego 70 Pułku Piechoty Mieczysław Mozdyniewicz mianowany generałem. Zapraszamy na uroczystości
11 marca 2019 r. na wniosek Ministra Obrony Narodowej Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Andrzej Duda mianował pośmiertnie pułkownika Mieczysława Stanisława Mozdyniewicza na stopień generała brygady w uznaniu zasług na rzecz obronności państwa.
Akt mianowania odbierze 3 października w Pleszewie syn M. Mozdyniewicza – Mirosław. Wręczy go przedstawiciel Kancelarii Prezydenta. Oprócz mszy świętej, zaplanowano również wmurowanie kamienia węgielnego pod pomnik wybitnego wojskowego, tak ściśle związanego z Pleszewem.
Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz
Urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach (powiat Nowy Sącz). W 1913 r. wstąpił do wojskowej organizacji „Strzelec” kierowanej przez Józefa Piłsudskiego, w której ukończył kurs podoficerski. W czerwcu 1914 r. ukończył szkołę średnią w Krakowie, a 3 sierpnia 1914 r. został zmobilizowany przez Związek Strzelecki. 16 sierpnia tego roku rozpoczął służbę w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich w Krakowie. Pułk ten, pod dowództwem płk. Zygmunta Zielińskiego, stał się częścią grupy taktycznej Generała Trzaski-Durskiego, później przekształconej w II Brygadę Legionów Polskich. 28 września 1914 r. został awansowany do rangi podchorążego. 2 Pułk Piechoty L.P. rozpoczął szlak bojowy pod Marmaros Sziget 7 października 1914 roku, a cztery dni później przeszedł do Galicji Wschodniej przez Przełęcz Pantyrską. 19 października Pułk walczył pod Zieloną i Rafajłową. Kilka dni później pod Mołotkowem powstrzymując napór Rosjan na Huculszczyźnie. Następnie do 10 stycznia 1915 r. brał udział w kampanii pod O’ko’mezo i dalej w dwumiesięcznych walkach w kampanii bukowińsko-galicyjskiej, m.in. pod Kirlibabą, Śniatyniem i Tłumaczem. Po zakończeniu kampanii zimowej pułk został przeniesiony na odpoczynek do Kołomyji, gdzie przygotowywano zespolenie wszystkich oddziałów w II Brygadę Legionów Polskich. 26 maja 1915 r. Mozdyniewicz został mianowany podporucznikiem. 16 czerwca 1915 r. został ranny w miejscowości Rokitna, a 18 sierpnia 1915 r. pod Rarańczą. 18 października II Brygada została przeniesiona na front wołyński. 27 października 1915 r. stoczyła zacięte walki pod Kostiuchnówką m.in. o wzgórze pod Wołczeckiem znane w tradycji legionowej jako Polska Góra. 10 listopada 1915 r. została zdobyta Kostiuchnówka. 1 kwietnia 1916 r. Mieczysław Mozdyniewicz zostaje mianowany porucznikiem. 4 lipca 1916 r. rozpoczęła się ofensywa Generała Brusiłowa. II Brygada L.P. została wycofana na linię Stochodu, tocząc zacięte boje pod Wielickiem i Sitowiczami i ponosząc ciężkie straty. 30 sierpnia 1917 r. Mozdyniewicz został awansowany na kapitana i mianowany zastępcą dowódcy Szkoły Podchorążych Polskich Sił Zbrojnych oraz kierownikiem wyszkolenia.
16 sierpnia 1918 r. został przydzielony do sztabu 2 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie. W listopadzie tego roku objął dowództwo batalionu, który uczestniczył w rozbrajaniu Niemców oraz zajęciu cytadeli. 28 listopada 1918 r. został dowódcą batalionu nowo formującej się Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 r. został odkomenderowany do Armii Polskiej Generała Józefa Hallera we Francji, gdzie dowodził 5 batalionem, a następnie 6 Pułkiem Strzelców Polskich (późniejszy 48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych). W grudniu 1919 r. z Armią gen. Hallera wrócił do kraju. 2 stycznia 1920 r. został skierowany do Wyższej Szkoły Sztabu Generalnego.
20 kwietnia 1920 r. rozpoczął pracę jako oficer operacyjny w sztabie Pierwszej Armii stacjonującej nad Dźwiną. W toku wydarzeń wojennych, na przełomie lipca i sierpnia 1920 r. został szefem sztabu grupy operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W czasie Bitwy Warszawskiej grupa ta toczyła zacięte walki wzdłuż wschodnich i południowo-wschodnich wzmocnień przedmieścia warszawskiego od Wiązownej po rejon Radzymina, który zdobyła 15 sierpnia. W sierpniu 1920 r. Mozdyniewicz awansowany został na stopień majora. Od 1 października 1920 r. pełnił funkcję szefa sztabu w obozie warownym w Brześciu nad Bugiem. Tam przebywał do grudnia 1920 r. Od 2 stycznia 1921 r. ponownie rozpoczął, przerwane działaniami wojennymi, studia w Wyższej Szkole Sztabu Generalnego, które ukończył we wrześniu tego roku. Po graduacji jako absolwent WSSG objął stanowisko szefa
sztabu 28 Dywizji Piechoty w Warszawie, której dowódcą był gen. bryg. Mieczysław Norwid – Neugeballer. Od 1 października 1923 r. rozpoczął pracę w 1. Oddziale Szefa Sztabu Generalnego jako kierownik referatu dyslokacyjnego.
15 lipca 1924 r. awansowany został do stopnia podpułkownika Sztabu Generalnego. 15 maja 1926 r. stanął po stronie rządu w czasie zamachu majowego, za co zawieszono go w czynnościach służbowych i umieszczono w areszcie domowym. 11 października 1926 r. został zastępcą dowódcy 57 Pułku Piechoty w Poznaniu, a rok później dowódcą 70 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Pleszewie. Tutaj w kwietniu 1933 r. poślubił pleszewiankę Anielę Janiak. Rok później przyszedł na świat ich syn – Mirosław. 1 stycznia 1930 r. mianowany został pułkownikiem dyplomowym. 15 września 1935 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy Piechoty Dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W lipcu 1939 r. został odkomenderowany na dowódcę 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej w Katowicach. Stanowiska tego nie objął, ponieważ w sierpniu 1939 r. został mianowany dowódcą 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, którą dowodził w walkach nad Bzurą.
17 września 1939 r. w okolicach Juliampola dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do kwietnia 1945 r. (łącznie w 7 obozach, w tym w 3 karnych za nieprzejednaną postawę antyniemiecką). W obozach Colditz i Doessel pełnił funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej, na którą zatwierdzony został przez Komendę Główną Armii Krajowej. W okresie od kwietnia 1945 r. do lipca 1946 r. był odpowiedzialny za rozładowanie obozu w Doessel. W lipcu 1946 r. wrócił do kraju. Następnie pracował w różnych przedsiębiorstwach państwowych, aż do momentu przejścia na emeryturę w 1968 r. Zmarł 26 października 1975 roku w Słupsku, gdzie został pochowany na cmentarzu parafialnym.
Mieczysław Mozdyniewicz został uhonorowany następującymi odznaczeniami: Orderem Virtuti Militari – 5 klasy (srebrny), Orderem Virtuti Militari – 4 klasy (złoty), Złotym Krzyżem Zasługi – 1 klasy, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Oficerskim Krzyżem Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem 20-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalem za wojnę 1919-1920, Odznaką honorową II Brygady L.P., Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Medalem za 20-letnią Służbę, Odznaką Sztabu Generalnego, Odznaką Szkoły Oficerskiej, Odznaką Szkoły Podchorążych, Krzyżem Hallera, Odznaką Wyższej Szkoły Wojennej, Odznaką pułkową 57 Pułku Piechoty, Odznaką pułkową 70 Pułku Piechoty, Odznaką Armii Polskiej we Francji, Krzyżem Wołynia, Krzyżem Wołynia z mieczami, Medalem za Wrzesień 1939.
11 marca 2019 r. na wniosek Ministra Obrony Narodowej Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Andrzej Duda mianował pośmiertnie pułkownika Mieczysława Stanisława Mozdyniewicza na stopień generała brygady w uznaniu zasług na rzecz obronności państwa.
